Stowarzyszenie Ziemia Gnieźnieńska
Wspieramy zabytki kulturty polskiej
Młodzież o patriotyzmie
Ziemia Gnieźnieńska podsumowała projekt
Warszawa widziana okiem ucznia w 100.rocznicę odzyskania Niepodległości

Na wstępie należy wskazać, iż tematykę przyjęcia lub odrzucenia spadku w imieniu małoletnich dzieci regulują między innymi przepisy Kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przepisy tejże ustawy dają małoletnim dzieciom prawo do dziedziczenia, co więcej wskazują, iż dziecko już poczęte w chwili otwarcia spadku tj. już poczęte w chwili śmierci spadkodawcy może być spadkobiercą jeśli urodzi się żywe.

Ponadto w analizie przedstawionego problemu pomocne będą przepisy Kodeksu postępowania cywilnego z dnia 17 listopada 1964 r. oraz przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z dnia 25 lutego 1964 r.

Dziedziczenie przez małoletnie dzieci jako tematyka trudna spotyka się z dużym zainteresowaniem wśród osób korzystających z nieodpłatnej pomocy prawnej w ramach Punktu Nieodpłatnej Pomocy Prawnej w Witkowie. Najczęściej rodzice małoletnich spadkobierców borykają się z problemem ewentualnego odrzucenia spadku w imieniu małoletnich dzieci i trudnościami w tym zakresie wynikającymi z konieczności uzyskania zgody Sądu Rodzinnego, o czym szerzej poniżej.

Spadkobierca spadek może bądź przyjąć bez ograniczenia odpowiedzialności za długi spadkowe, bądź przyjąć z ograniczeniem odpowiedzialności za długi spadkowe bądź spadek odrzucić. W tym celu należy złożyć stosowne oświadczenie przed Sądem lub przed Notariuszem, w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania do spadku. Brak złożenia oświadczenia w tym terminie jest jednoznaczny z przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwentarza.

Praktyka wskazuje, iż rodzice małoletnich dzieci najczęściej wybierają formę odrzucenia spadku, natomiast obawiają się korzystania z możliwości przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza tj. bez odpowiedzialności za długi spadkowe, a precyzyjnie rzecz ujmując z odpowiedzialnością za długi spadkowe ograniczoną do wartości aktywów znajdujących się w masie spadkowej.

Obawa ta zapewne wynika z faktu, iż odrzucenie jest jednoznaczne, nie wymaga podejmowania żadnych dodatkowych działań, natomiast w przypadku przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza należy w sądzie spadku złożyć spis inwentarza. Przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza jest zasadne w takich przypadkach, gdy w majątku pozostawionym przez spadkodawcę znajdują się zarówno aktywa np. prawo własności nieruchomości, środki zgromadzone na rachunku bankowym, jak i pasywa np. raty kredytu, pożyczki. W takich sytuacjach zasadne jest przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza, bowiem po uregulowaniu wszelkich długów spadkowych pozostaje w masie spadkowej majątek podlegający podziałowi między spadkobierców.

Zgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską, a władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą  i majątkiem małoletniego dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności. Rodzice obowiązani są sprawować z należytą starannością zarząd majątkiem dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Zgodnie z art. 101 paragraf 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego tj. Sądu Rejonowego Wydziału Rodzinnego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko. W związku z tym, iż przyjęcie spadku lub jego odrzucenie stanowi czynność dokonywaną przez dziecko szczególnego rodzaju, w tym wypadku wymagana jest zgodna Sądu Rodzinnego. Sądem Rodzinnym jest Sąd Rejonowy Wydział do spraw rodzinnych właściwy ze względu na miejsce zamieszkania małoletniego dziecka.

Rodzice w razie potrzeby dokonania w imieniu dziecka czynności w postaci odrzucenia spadku zobowiązani są do uzyskania postanowienia Sądu, z którego wynika zgoda na dokonanie takiej czynności w imieniu małoletniego dziecka. Dopiero po uzyskaniu takiej zgody mogą dokonać czynności odrzucenia spadku w imieniu małoletniego dziecka przed sądem spadku. Praktyka wskazuje, iż rodzice uzyskawszy taką zgodę poprzestają na tym i zapominają o konieczności dokonania drugiej czynności tj. czynności odrzucenia spadku.

Odrzucenie spadku w imieniu małoletniego dziecka odbywa się zatem dwuetapowo tj. w pierwszym etapie konieczna jest zgoda sądu rodzinnego na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego dziecka, a drugi etap polega na dokonaniu czynności na którą zgodę wyraził sąd tj. odrzucenia spadku.

Pamiętajmy, iż we wniosku o wyrażenie zgody na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego dziecka należy wskazać, po jakim zmarłym spadek chcemy odrzucić oraz z jakich przyczyn. We wniosku należy wykazać, iż małoletnie dziecko znajduje się w kręgu spadkobierców oraz powołać dowody np. z dokumentów, z zeznań świadków na okoliczność, iż w interesie małoletniego dziecka leży odrzucenie spadku po zmarłym. Sąd w tych sprawach kieruje się zawsze interesem małoletniego dziecka, bada czy zachodzą przesłanki do odrzucenia spadku, czy jednak w interesie małoletniego dziecka leży przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza.

W zależności od rodzaju ubezpieczenia terminy likwidacji szkody regulowane są w odmiennych aktach prawnych. W przypadku ubezpieczeń obowiązkowych, np. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, termin likwidacji szkody określony jest w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), który stanowi, iż zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania  w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie. Zgodnie z ust. 2 powołanego przepisu, gdyby w tym terminie nie było możliwe wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, odszkodowanie powinno być wypłacone w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie. Ustawa przewiduje jeden wyjątek od tej zasady - przekroczenie maksymalnego terminu 90 dni jest możliwe jedynie w przypadku, gdy stwierdzenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub też określenie wysokości odszkodowania uzależnione jest od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.
    W przypadku niemożności zaspokojenia roszczeń poszkodowanego w całości lub w części w terminie 30 dni zakład ubezpieczeń jest zobowiązany wskazać na piśmie przyczyny zwłoki, jak również przypuszczalny termin zajęcia ostatecznego stanowiska co do wypłaty odszkodowania. Zgodnie z art. 14 ust. 3a powołanej wcześniej ustawy, w przypadku niewypłacenia przez zakład ubezpieczeń odszkodowania w przewidzianych terminach lub niedopełnienia obowiązku powiadomienia poszkodowanego na piśmie o przyczynach zwłoki i przypuszczalnym terminie wypłaty odszkodowania, poszkodowany ma możliwość powiadomienia o tych nieprawidłowościach Komisję Nadzoru Finansowego, która zastosuje wówczas przewidziane prawem środki nadzorcze. W przypadku wystąpienia nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu likwidacyjnym poszkodowanemu dodatkowo przysługuje roszczenie o odsetki ustawowe.
    W przypadku ubezpieczeń dobrowolnych, np. autocasco, mieszkania i domu, czy też OC w życiu prywatnym, termin zakończenia likwidacji szkody regulowany jest przepisami kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 817 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Także w przypadku ubezpieczeń dobrowolnych - zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. nr 124, poz. 1151 z późn. zm.) - jeżeli zakład ubezpieczeń nie zachowa terminu wypłaty odszkodowania przewidzianego w umowie, lub też w kodeksie cywilnym, jest zobowiązany do pisemnego zawiadomienia osoby zgłaszającej roszczenie o odszkodowanie o przyczynach niemożności zaspokojenia zgłaszanych roszczeń. W przypadku wystąpienia nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu likwidacyjnym uprawnionemu do świadczenia przysługują odsetki ustawowe, o ile zawarta umowa ubezpieczenia nie przewiduje innej wysokości odsetek.

Agnieszka Budka
radca prawny